ساقی سرت سلامت، باده بده که جان رفت        

                        خوبی زخوبرویان، آرامش از جهان رفت

ساقی شراب رویت ،برد از سرم خماری        

                           پیمانه ام شکست و، پیمانه زمان رفت

در هجر روی ساقی ،میخانه شد خرابه         

                 مجنون از این خرابه، در جمع سرخوشان رفت

ساقی بیا ببین که ،در سوگ هجرت تو        

                     سرخی زروی مِی رفت،زیبایی از بُتان رفت

ساقی تو رفتی و دل، از رفتن تو خون شد     

                           ذکر از زبان ذاکر، عرفان عارفان رفت

پادشه ضعیفان،سلطان مستمندان                

                      دلخون و دلگرفته، دلخسته زین و آن رفت

دیوانگان در این شهر،مرثیّه می سرایند     

                             از فرش تا ثریّا، هیهات مُردگان رفت

هرجا که گوهری بود،غارتگران ربودند        

                        تجّار شهره رفتند،رونق از این دُکان رفت

ساغر به نرخ جان شد،گمگشته عوان شد      

                         شوریده شد کلام و ،معنی زِهَر بیان رفت

ساقی سفر سلامت،رفتی سفر بیا زود        

                             فریاد مستمندان،تا سقف آسمان رفت

دنبال نور خورشید،شیخ شهید ما گشت   

                      با روی همچو ماهَش، دنبال مَه رُخان رفت

از لطف باده او،شیخی که پیر ماشد         

                   پرّان شد از زمین و، تا عرش و لامکان رفت

از رحمت شرابِ،ساقیِّ بی پناهان            

                             شیطان نفس ما هم،دنبال الامان رفت

باقی ببین که«فانی»، از شور شعرِساقی     

                 مستانه باده خورد و، مدّاح و نوحه خوان رفت